Interview Lydia Balfour, BN International
“Met mijn leao-diploma op zak, solliciteerde ik in september 1970 bij BN International, dat toen Balamundi heette en behang en boekbindmateriaal levert. Ik kon mijn werkzaamheden haast wel dromen, maar de uitdaging bleef en ik dus ook – bijna een halve eeuw. Mensen hebben het blijkbaar naar hun zin bij BN International; het is vrij gebruikelijk om er lang in dienst te zijn. Het komt geregeld voor dat er een 30- of 40-jarig jubileum wordt gevierd. Trouwens, ook KGU Recruitment werkt al ruim 40 jaar samen met BN International.”
Solliciteren in 1970
“In mijn sollicitatiebrief schreef ik destijds ‘Leeftijd: bijna 17 jaar’. Als bijna 17-jarige was ik een verlegen meisje, mijn moeder raadde me daarom aan voor een groot bedrijf met veel mensen te gaan werken. Juist het contact met die mensen heb ik altijd het leukst van mijn werk gevonden. Nog geen twee weken na mijn sollicitatie kon ik beginnen. Ook de aanstellingsbrief heb ik nog; daarin staat dat ik per maand 300 gulden, exclusief tantième en vakantietoeslag, zou gaan verdienen voor een 40-urige werkweek (het aantal uren werd overigens niet gespecificeerd). Bovendien kreeg ik een reiskostenvergoeding van – zolang ik in Blaricum woonachtig zou zijn – 11 gulden en 30 cent per maand. Ik ben begonnen bij de debiteurenadministratie. Toen ik daar werkte, zag ik de twee telefonistes altijd al druk in de weer met de telefooncentrale; ik mocht daar af en toe invallen, al die contacten vond ik zo leuk! Toen daar een plekje vrijkwam, ben ik telefoniste geworden.”
“Thuis nam ik de telefoon ook op met ‘BN International’”
– Lydia Balfour
Van toen naar nu
“Telefoontjes kwamen op het centrale nummer binnen, doorkiesnummers bestonden nog niet. Het was een systeem, joh! Een heel apparaat met allemaal knoppen en dan drukten we met een potlood – anders kostte het je je nagels – op die toetsen om het telefoontje door te verbinden. En de internationale nummers, in Rusland bijvoorbeeld, moest je nog aanvragen. Dan belde je 0016 en werd je iets later teruggebeld dat ze een verbinding voor je hadden. Met z’n tweeën hadden we het heel druk, dat kan je je nu niet meer voorstellen. Toen ik wegging – op het moment dat ik ook al jaren administratief werk deed bij personeelszaken – had ik de telefoonpost ook nog steeds, maar dan was het veel als er op een ochtend 15 telefoontjes binnenkwamen.”
Contacten opdoen
“Die eerste jaren zaten we achter de balie van het kantoor en deden we ook werkzaamheden bij de receptie. Die tijd was ontzettend leuk: het contact met mensen, je hebt geregeld dezelfde mensen aan de telefoon, ik herkende ze al aan hun stem, soms kon je even een praatje maken. In die tijd – ik was nog jong – heb ik ook weleens iets afgesproken met een leuke man. Bij die balie was een mooie, houten ingang, het was heel klassiek ingericht. We hadden onze telefooncentrale en tegenover de balie stond een antieke bank waar mensen even plaats konden nemen, daar konden ze alleen de telefonistes aanstaren. Nu heb je vaak een leuker zitje bij een receptie.”
“Toen in 1994 het nieuwe gebouw in gebruik
werd genomen, verdwenen de telefonistes helaas
naar een kantoorruimte bovenin het expeditiegebouw,
maar ook daar werd het gelukkig weer gezellig”
– Lydia Balfour
“In al die jaren, heb je ook weleens dat je het helemaal niet meer ziet zitten, als het met collega’s minder klikt bijvoorbeeld. Ik heb ook wel gesolliciteerd op administratieve functies buiten het bedrijf, maar dat is nooit wat geworden en dan maakte ik toch weer het beste van de baan die ik had. Ik geloofde dan toch niet dat ik weg wilde, de sfeer onderling was heel prettig. Ik ben wel steeds wat minder gaan werken.”
Dezelfde werkzaamheden
“Binnen het bedrijf had ik niet zo’n behoefte iets anders te gaan doen. Ik vond het fijn te blijven werken en zo onder de mensen te zijn en geld te verdienen. In functioneringsgesprekken werd de wederzijdse tevredenheid uitgesproken. Ik heb niet zo heel veel ambities en dan werk je er opeens 48 jaar… Tegelijk besef ik ook dat het goed is zo: ik heb me nuttig gemaakt als telefoniste en – toen dat werk steeds meer verdween – ook als administratieve kracht. Ik dacht er nooit zo over na wat ik nog meer wilde doen, maar als ik nu iets moet bedenken… werk bij een hotelreceptie bijvoorbeeld, dat was die eerste 25 jaar bij BN ook ontzettend leuk: de mensen, die gastvrijheid.”
Benieuwd naar meer verhalen zoals die van Lydia? Lees ons jubileummagazine, die volledig in het teken van ‘dromen’ en ‘droombanen’ staat!
Verwacht jij jouw 30-, 40- of 50-jarig jubileum niet bij je huidige werkgever te vieren? Volg KGU Recruitment dan op Facebook, Twitter en LinkedIn en blijf op de hoogte van onze nieuwste vacatures. Schrijf je ook meteen in, meld je aan voor jouw persoonlijke vacature alert en/of neem rechtstreeks contact met ons op!
juli 2019
Klik hier voor Google Maps
